قهوه فوری در سال 1890 توسط دیوید استرنج در نیوزیلند اختراع شد و بعد از آن در دهه 1930 توسط شرکت Nescafe گسترش پیدا کرد. این نوع قهوه برای جنگ جهانی دوم، به دلیل نیاز به یک نوع قهوه سریع برای نیروهای نظامی، محبوبیت پیدا کرد. در آن زمان، نیروهای نظامی به دنبال یک نوع قهوه بودند که در هر زمان و در هر مکانی قابل آماده سازی باشد. قهوه فوری در ابتدا به عنوان یک محصول نظامی تولید شد، اما پس از جنگ جهانی دوم، با توسعه تولید و فروش، به یکی از محصولات محبوب در سراسر جهان تبدیل شد. این نوع قهوه به دلیل سرعت و آسانی آمادهسازی، قابلیت حمل و نقل آسان و طول عمر بیشتر آن نسبت به قهوه تازه، محبوبیت زیادی پیدا کرد. روشهای تولید قهوه فوری همانطور که پیش از این گفته شد، در روند تولید قهوه فوری، برای خارج کردن آب پس از عصارهگیری، قهوه تازه با حرارت بالا خشک شده و به صورت پودری درآمده و مصرف میشود. دو نوع فرایند خشک کردن برای قهوه وجود دارد: 1- روش انجمادی: در این روش، قهوه تازه با استفاده از یک فرآیند خاص، در دمای منفی 40 درجه به صورت بلورهای یخی در میآید، سپس تحت خلاء خشک میشود که در نهایت پودر قهوه فوری آماده مصرف میشود. 2- روش خشک کردن اسپری: در روش خشک کردن پاششی یا اسپری، قهوه تازه به یک جریان هوای گرم اسپری میشود تا رطوبت خود را از دست بدهد و به قطرات کوچکِ خشک شده تبدیل شود. قهوه فوری در این روش به دلیل سرعت بالا و کیفیت بهتر، بسیار محبوب و رنگ روشنتری دارد که به قهوه گلد معروف است.