«نی‌نوا» دومین اثری بود که علیزاده برای ارکستر ساخت و پیش از نی‌نوا، یک سرود در همین سبک برای روز کارگر ساخته بود. هستهٔ اصلی نی‌نوا مربوط به سال 1356 می‌شود. او به دلیل علاقه به دستگاه نوا، از این دستگاه برای نوشتن این قطعه استفاده کرده و بعد روی آن کار کرده وآن را با ارکستر زهی ادغام کرده است. با اینکه برداشت‌های مختلفی از نی‌نوا می‌شود و برخی آن را قطعهٔ مذهبی هم درنظر می‌گیرند، اما علیزاده تنها آن را نوعی خاطره‌نویسی موسیقیایی از سال‌های آغازین دههٔ 1360 درنظر می‌گیرد و ساخت قطعهٔ مذهبی را رد می‌کند، هرچند که آئین مذهبی را در کنار سایر ایده‌هایی که داشته، در ساختن آلبوم خود الهام‌بخش می‌داند. در این آلبوم، نی، نقش یک راوی را دارد و مصرع نخست از نی‌نامه مولوی، یکی از مواردی بوده که علیزاده از آن ایده گرفته است. تک‌نوازی نی در این آلبوم توسط جمشید عندلیبی انجام شده است.

جمشید عندلیبی، خاچیک بابائیان، فرشید بصیری، محسن تویسرکانی، گروه شیدا و عارف، گروه سازهای ملی

Audio Disc

ماهور

1362

239

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

شیشه

1

13